Το ξημέρωμα, ήλθαν σ’ ενύπνιον, ο Μπενίνι με τον Γιοκαρίνη: “εσύ ‘σαι αυτός με τον Καμίνη;”
Η ερώτησις με έκαυσεν, κι ενώ απάντησιν πρόχειρον διέθετα, απέφυγα…
Με παρέσυραν με τρυφερόν εναγκαλισμόν εις τοπίον όμοιον με την του Δάντου Κόλασιν.
Εκεί μέσα εις τας φλόγας και το θειάφι αναλογίστηκα, μην ειν’ εν τέλει του Μακιαβέλλου αι προφητείαι ή μην του Άδου αι απαγορευμέναις ηδονές που τόσο με σκοτίζουν.
Τας σκέψεις διέκοψε ο Μπενίνι ψιθυρίζων: “Κοντσίτα, πως άσπρισε τοιούτως η γενειάς σου, Καημένη;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου