Όταν οι άνθρωποι ειναι έτοιμοι να πιστέψουν σε κατι, θα το πιστέψουν ο κόσμος να χαλάσει. Ακομα κι αν εμφανιστεί μπροστά τους τριμελής επιτροπή αποτελούμενη απο τον Αριστοτέλη, τον Αινστάιν και το Γκάντι αναπτύσσοντας λογικά επιχειρήματα, δίνοντας αριθμούς, διαγράμματα και ακράδαντες αποδείξεις.
Υπαρχει μια ωραιότατη τελευταία σκηνή στην ταινία Scoop του Γούντι Άλλεν (άλλο ενα ιδιοφυές του σενάριο, μπάι δι γουέϊ...):
Ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Άλλεν μόλις εχει πεθάνει. Βρίσκεται στη βάρκα με κατι αλλους νεκρούς, διασχίζουν τον Ποταμό, με το Χάροντα καπετάνιο. Οι πρόσφατα θανόντες ειναι "κάπως". Ήρθε το Τέλος...
Ο Γούντι αποφασίζει να τους φτιάξει το κέφι. Τους λεει να μην απελπίζονται, εντάξει, θάνατος ειναι αυτός δεν ειναι αστεία, αλλά να, θυμάται οτι και ο ιδιος οταν ηταν μικρός τραύλιζε αφόρητα αι οι γιατροί έλεγαν οτι ειναι χαμένη υπόθεση. Αλλά να, τελικά μια χαρά μιλάει κλπ, κλπ. Μη θεωρούμε τιποτα δεδομένο...
Και ως δια μαγείας τα κέφια των νεκρών φτιάχνουνε και η πεθαμένη ζωή τους παίρνει μια ευχάριστη, σχεδόν εύθυμη τροπή. Ο θάνατος, παρουσία του σκοτεινού Βαρκάρη, περνάει σε δεύτερη μοίρα για λιγο...
Κάπως έτσι.
Αφήστε όποιον θέλει, να πιστεύει οτι θέλει. Η ζωή δεν ειναι αυτο που σχεδιάζουν τα επιρρεπή στη εξαπάτηση (και αυτοεξαπάτηση) μυαλά μας. Κανείς μας δεν εξαιρείται απο τις πλάνες.
Η ατομική επικράτηση ή το ειμαι δυνατός, ή πλούσιος, ισχυρός, πολέμαρχος ή πρωθυπουργός ενός ατελούς κράτους, ειναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, μάλλον, πολυ πριν υπάρξει άνθρωπος με τη σημερινή του υπόσταση. Και ειναι στο κέντρο καθε διαμάχης και οποιασδήποτε ιστορικής σύγκρουσης.
Η ζωή ειναι ωραία. Η πολιτικη δε θα φέρει ποτέ την ευτυχία. Αυτή, ειναι ιδιωτική υπόθεση του καθενός. Η καλή πολιτικη οφείλει να μειώνει τη συλλογική δυστυχία. Η δημοκρατια και τα δικαιώματα ειναι οι μεγαλύτερες ανθρώπινες επινοήσεις.
Αν βρούμε και τροπο να μην καταστρέψουμε τον μοναδικό πλανήτη που εχουμε για σπίτι, όλα θα πανε κάπως καλύτερα.
