27 Ιουν 2009

Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας

Ομιλία την εναρκτήρια μέρα του 6ου συνέδριου των Οικολόγων Πράσινων (26/6/09)


Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας. Ο ένας περνάει από ανείπωτο ανθρώπινο πόνο, πρωτοφανείς μαζικές μετακινήσεις προσφύγων, αναγκαστική και δια της βίας δραματική μείωση πληθυσμού, πείνα, ανέχεια και θάνατο. Ο ίδιος δρόμος, φέρνει μαζί του κοινωνικές συγκρούσεις, ρατσισμό, οικονομική κατάρρευση και φτώχεια, φέρνει καταστροφή, βία, συγκρούσεις και άρνηση της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες, που τις θεωρούσαμε άτρωτες μέχρι πρόσφατα.


Ο κίνδυνος της παγκόσμιας κατάρρευσης δεν είναι μελλοντολογική θεωρία ούτε επιστημονική υπόθεση εργασίας.

Η κλιματική αλλαγή, είναι εδώ, χειριζόμαστε το νερό και τη γη με τρόπο που δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα τους, ο παγκόσμιος πληθυσμός εξακολουθεί να αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα, η τροφή παράγεται και με τρόπους που βλάπτει τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και διανέμεται άδικα και σπάταλα.

Η ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι το μόνο μη ανανεώσιμο αγαθό που ξοδεψαμε. Είμαστε πολλοί και δεν διαθέτουμε παρά μόνο έναν πλανήτη. Πρέπει να στραφούμε επειγόντως στην κοινή λογική που υπαγορεύει να χρησιμοποιούμε όλους τους πόρους με τρόπο που να εξασφαλίζει την ανανέωση τους. Πρέπει ν’ αλλάξουμε συμπεριφορά. Ατομική και κοινωνική. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Πρέπει ν’ αλλάξουμε πολιτικές.


Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας.

Ο άλλος δρόμος, αυτός που μου φαίνεται ανθρώπινος και λογικός, προϋποθέτει την ανάληψη εξαιρετικών πρωτοβουλιών, πολιτικού, κοινωνικού και προσωπικού κόστους και κυρίως ανατροπή του πολιτικού συστήματος που φαίνεται παγκόσμια και τοπικά να τα έχει χαμένα και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται.

Ακούμε ξανά και ξανά να ανακυκλώνονται παλιές ιδέες για την ελευθερία της αγοράς που θα ρυθμίσει με αυτόματο τρόπο όλες τις δυσλειτουργίες, για “επενδύσεις” που με “ηθικό’ και “κοινωνικό” κίνητρο το κέρδος θα διαχειριστούν ξανά(!) την “ανάπτυξή” και την ευημερία. Ή ακόμα πιο θλιβερά ακούμε ξανά και ξανά καταγγελίες και κατάρες για όλα τα κακώς κείμενα που θα λυθούν άν και όποτε προχωρήσουμε όλοι μας ιδεολογικά και πολιτικά σε κόμματα και σχηματισμούς που επαγγέλλονται ότι “ένα καλύτερο αύριο μπορεί να υπάρξει”. Δυστυχώς για την ανθρωπότητα και ευτυχώς από μια άποψη, το αύριο είναι ήδη εδώ. Δεν υπάρχει χρόνος για ομφαλοσκοπήσεις. Και ιδέες υπάρχουν και πολιτική θέληση. Σήμερα.

Ο άλλος δρόμος υπάρχει. Είναι ο δρόμος της κοινής λογικής, της πολιτικοποίησης της περιβαλλοντικής κρίσης και της οικονομικής που την ακολουθεί και τη συνοδεύει.

Η πολιτική οικολογία είναι πρώτα απ΄όλα προσωπική ιδεολογική στάση και έχουμε ανάγκη να ενταθεί η πολιτισμική στροφή που ήδη παρατηρείται στις κοινωνίες και τελευταία στην Ελλάδα.

Η οικολογία είναι ακόμα πάνω απ’ όλα και πρώτα απ΄ όλα οικονομική πολιτική.

Δεν είναι απλή άσκηση ευαισθησίας, καλοπροαίρετων καλλιεργητών με ποδήλατα και ψάθινα καπέλα.

Η πολιτική οικολογία είναι από τη φύση της ανατρεπτική και ριζοσπαστική. Είναι δύναμη που επιδιώκει τη ρήξη με σχεδόν ότιδήποτε μάθαμε να θεωρούμε αυτονόητο σε επίπεδο παραγωγής, ανάπτυξης, διανομής, ευτυχίας και ατομικής ολοκλήρωσης.


Πρέπει να ξοδέψουμε τα χρήματα των φορολογούμενων για πράσινα επαγγέλματα, πράσινες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.

Πρέπει να ξοδέψουμε σε έρευνα και τεχνολογία για μεθόδους που θα εξοικονομούν πόρους αυξάνοντάς την υγεία, και την ευτυχία στην κοινωνία.

Πρέπει να ξαναστρέψουμε την ελληνική οικονομία και κυρίως τους αγρότες στη υγιεινή παραγωγή τροφής και να φροντίσουμε για πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την δίκαιη διανομή της.

Πρέπει να κάνουμε την πολιτική προστασία εξ’ ίσου σημαντικό τομέα όσο θα έπρεπε να είναι η παιδεία, η υγεία και η ασφάλιση.


Υπάρχει ένας μεγάλος παγκόσμιος διχασμός. Παρατηρείται και στον τόπο μας.

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που σκέφτονται ότι η διαφθορά, η περιβαλλοντική αδιαφορία και η κοινωνική αναταραχή που φέρνουν μαζί τους χρειάζονται κάποιου είδους απάντηση. Άλλοι από αυτούς στρέφονται στον άκρατο εγωιστικό ατομισμό που έτσι ή αλλιώς είναι η μια βαριά καμπούρα της ανθρώπινης φύσης, άλλοι υποκύπτουν στο λαϊκισμό και παραδίνουν αμαχητί δικαιώματα και ελευθερίες ελπίζοντας ότι το κόστος θα το πληρώσει κάποιος πιο φουκαράς, διαφορετικός ή αλλόπιστος, άλλοι, απογοητευμένοι, δεν βρίσκουν νόημα κι ελπίδα και άλλοι κάνουν την αγανάκτηση τους βίαιο ξέσπασμα.


Υπάρχουν όμως και εκατομμύρια άλλοι που βλέπουν ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από μια νέα συλλογικότητα.

Η συλλογικότητα αυτή δεν πέφτει απ’ τον ουρανό. Είναι εγγονή της άλλης αρχαίας καμπούρας μας, της κοινωνικότητας, που μας ανέδειξε σε “επιτυχημένο” είδος στον πλανήτη αυτόν. Η συλλογικότητα αυτή, είναι παιδί του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, είναι αδελφή εξ’ αίματος της σύνδεσης της επιστημονικής, δηλαδή της μετρήσιμης και αποδείξιμης λογικής μεθοδολογίας και φιλοσοφικής σκέψης.

Η δημοκρατία, τα δικαιώματα, ατομικά και κοινωνικά δεν είναι τίποτα, όταν νομίζουμε ότι πάγωσαν στο χρόνο εδώ και δυό αιώνες. Έχουμε ανάγκη από συνεχή διερεύνηση, ανάπτυξη και επινόηση νέων δικαιωμάτων και νέων πιο άμεσων και όλο και πιο άμεσων δημοκρατικών διαδικασιών.

Έχουμε, τώρα, την ώρα της κοινωνικής κρίσης, ανάγκη, να διαφυλάξουμε και να υπερασπιστούμε χωρίς υπεκφυγές και ναι-μεν-αλλα τα ήδη κατοχυρωμένα δικαιώματα, ανθρώπων, ομάδων, περιβαλλοντικών οντοτήτων και ζώων.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πατριωτικό καθήκον σήμερα από την υπεράσπιση της γειτονιάς σου, την υπεράσπιση της χώρας σου και του πλανήτη σου από τη κατάρρευση. Και σύμμαχος σου αλλά και κομματι του εαυτού σου είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο ομοιδεάτης, οι εθνικές ομάδες, οι γειτονικοί λαοί, ο διαφορετικός, ο “άλλος”, δίπλα μας. Όλοι αυτοί με τους οποίους πρέπει να κάνουμε μια γενναία συμφωνία για τα μεγάλα και να επιδιώξουμε έναν έντιμο συμβιβασμό για όσα μας χώρισαν στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πατριωτικό καθήκον από το να συμβάλλω ώστε η χώρα μου να είναι ελεύθερη για όλους, ξένους και γηγενείς, μετανάστες και πρόσφυγες, πιστούς και άθεους.

Πατριωτικό είναι να δρας τοπικά και να σκέφτεσαι παγκόσμια. Να είσαι έτοιμος να συμβιβαστείς όχι μόνο με τους “άλλους” αλλά και με τα έντομα και τις κατσαρίδες. Πατριωτικό είναι να ζεις και να πεθαίνεις με τη δημοκρατία.

Πατριωτικό τέλος είναι να ξεμπερδέψεις μια και καλή με αταβιστικούς φόβους, προκαταλήψεις και τη μεγαλύτερη κατάρα που τελευταίου ενάμιση αιώνα: τον εθνικισμό και τις παραφυάδες του που έχουν δηλητηριάσει με σχιζοειδή φαντασιακά είδωλα γενιές και γενιές ελλήνων. Αν δεν μπούμε εμείς μπροστά σε αυτόν τον αγώνα για να πέσουν οι προκαταλήψεις ποιος περιμένουμε ότι θα το κάνει; οι εκλογικοί-κομματικοί μηχανισμοί του πολιτικού συστήματος που βλέπουν μόνο κόστος, δημοσκοπήσεις και τετραετίες;


Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι η λύση. Είναι μέρος της λύσης. Η λύση είναι στα χέρια των πολιτών που το πολιτικό σύστημα με νύχια και με δόντια προσπαθεί να τους πείσει ότι δεν είναι οι ίδιοι μέρος της λύσης.

Ακτιβιστές των δικαιωμάτων, περιβαλλοντικές οργανώσεις, πρόσωπα έντιμα και με κοινή λογική μέσα σε όλα σχεδόν τα κόμματα, ενεργοί πολίτες, τα ίδαποια τα παιδιά μας και τα αγέννητα εγγόνια μου: αυτή είναι η μεγάλη συμμαχία που μπορεί να ξεπηδήσει απλό την κρίση.

Το μέλλον πήρε μπρος, ξεκίνησε.

Η θα είναι σκληρό και ζοφερό για ότι αγαπάμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ή θα είναι Πρασινο.


4 Ιουν 2009

HOME, η ταινία

με την ευκαιρία της ημέρας Περιβάλλοντος, σε παγκόσμια πρεμιέρα, παντού και σε όλα τα μέσα (TV, DVD, σινεμά) η παραγωγή του Λικ Μπεσόν "Home"
http://www.youtube.com/watch?v=y0gLEhpEQPk

31 Μαΐ 2009

θέλουμε τον Κόσμο...




Χρειαζόμαστε, ως τελευταία ευκαιρία, μια δημοκρατική αλλά και πολιτισμική επανάσταση. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που μας χρησίμευσε για να βγούμε από το παγκόσμιο δίλημμα μεταξύ των διαφόρων απολυταρχιών του περασμένου αιώνα, τελείωσε. Ιστορικά, εξέπνευσε. Ζούμε τις τελευταίες μέρες της. Αιωνία της η μνήμη.

Αναδύονται πιεστικά, για πρώτη φόρα μετά τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, νέα δικαιώματα. Το δικαίωμα του οικοσυστήματος αλλά και την καλλιεργήσιμης γης σε αξιοπρεπή, βιώσιμη, ανάπαυλα από την ανθρώπινη δραστηριότητα, το δικαίωμα του πολίτη να θεωρεί τον εαυτό του μέρος του περιβάλλοντος και όχι μόνο της ανθρώπινης κοινωνίας, τα δικαιώματα των ζώων και πιθανόν αρκετά ακόμη.

Η Δημοκρατία πρέπει να διευρυνθεί τόσο ‘ποσοτικά’ ώστε να καθιερώσει την άμεση διαβούλευση ανάμεσα σε κοινότητες, κινήσεις πολιτών και τις εκφράσεις του κράτους όσο και ποιοτικά, ώστε να συμπεριλάβει στις αρχές και τις διαδικασίες της τα υποκείμενα των νέων δικαιωμάτων.

Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται: πρέπει να βάλουμε στο δημοκρατικό παιχνίδι, τόσο ανθρώπους, όσο ζώα αλλά και βλάστηση. Ακόμα, δικαιώματα διεκδικούν, έννοιες και πράγματα. Οι ‘οικονομικοί’ μετανάστες της νέας εποχής είναι τόσο πρόσφυγες όσο και οι αντιφρονούντες σε δικτατορίες ή τα θύματα κάποιας γενοκτονίας. Τα οικοσυστήματα δεν ψηφίζουν, αλλά πρέπει να αποκτήσουν θεσμικά κατοχυρωμένη φωνή, τα ποτάμια, ο υδροφόρος ορίζοντας και οι παραλίες έχουν δικαιώματα βιωσιμότητας. Η ατμόσφαιρα της Γης αδυνατεί να παραστεί στα ανθρώπινα δικαστήρια αλλά έχει ηχηρά επιχειρήματα.

Με δυο λόγια, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι ως κτήμα ή/και κτήση μας αλλά να περιλαμβάνουμε τον εαυτό μας ως νοήμον συστατικό του. Δεν είμαστε σε θέση να ζήσουμε χωρίς να αποκαταστήσουμε μια βιώσιμη συμβιωτική σχέση με μικρόβια, έντομα, βλάστηση, περιβάλλον και τους συγγενείς μας τα ζώα.

Κατά συνέπεια, έχουμε ανάγκη και από μία παραγωγική/καταναλωτική επανάσταση που θα αλλάξει κατ’ αρχήν εμάς τους ίδιους. Η σπατάλη πόρων είναι αντικοινωνική είτε τη διαπράττουν επιχειρήσεις, είτε κρατικές συνιστώσες όπως οι κυβερνήσεις και οι δήμοι, είτε ατομικά οι πολίτες. Αυτά, θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο υποχρεώσεων, φορολογικών ρυθμίσεων, και ηθικής. Το ‘πληρώνω και σπαταλάω/ρυπαίνω όσο θέλω’ δεν είναι αποδεκτό πλέον από τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Από μια άποψη, είναι ιστορικά ευτυχής η συγκυρία.

Η οξύτατη περιβαλλοντική κρίση που έχει για κορυφή της την κλιματική αλλαγή συνδυάζεται στις μέρες μας με μια οικονομική κρίση που ανέτρεψε το θεμελιώδες ιδεολόγημα του φιλελεύθερου καπιταλισμού ότι το κέρδος είναι ανώτατη ηθική αξία. Ότι το κέρδος συσσωρεύει πλούτο που αργά ή γρήγορα θα διαχυθεί στην κοινωνία για την κάνει καλύτερη.

Αντίθετα, φάνηκε ότι χρειαζόμαστε επενδύσεις σε κοινωνικά αγαθά που είναι κοινό κτήμα: υγεία, γνώση, ελεύθερο χρόνο. Ο πλούτος πρέπει να διαχέεται και μόνο το πλεόνασμα του είναι ηθικά αποδεκτό να συσσωρεύεται.

Η ρεμούλα που οδήγησε μια ολόκληρη κοινωνία σε απάθεια απέναντι στη διαφθορά δείχνει να έχει ξεσηκώσει ένα δυναμικό, μη βίαιο κύμα, στο οποίο καλούνται να κολυμπήσουν όσοι είναι σε θέση να πιάσουν το μήνυμα και έχουν φυσικά και το ηθικό ανάστημα και την ανιδιοτέλεια να το κάνουν.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι παρά μια και μόνο συνιστώσα, μια πολιτική έκφραση, αυτού που μπορεί να αναδειχθεί σε νέο πόλο μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ενός πόλου που έχει και τη γνώση και την εμπειρία να δρα τοπικά αλλά και να κοιτάζει προς το παγκόσμιο και διεθνές κίνημα για βιώσιμη ανάπτυξη.

Οι άλλες συνιστώσες είναι οι κινήσεις ενεργών πολιτών σε όλο το φάσμα, από τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα μέχρι τους ακτιβιστές του περιβάλλοντος.

Έχοντας συνεργαστεί με τους Οικολόγους Πράσινους γι’ αυτές τις κρίσιμες ευρωπαϊκές εκλογές, έχοντας γυρίσει την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι τη Μακεδονία τη Ρούμελη, τη Θεσσαλία και τα Ιόνια, τολμάω να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με το φάντασμα που πλανιέται πάνω από Ευρώπη και ολόκληρο τον πλανήτη: ‘Θέλουμε τον Κόσμο και τον θέλουμε τώρα, σε λίγο θα είναι αργά’.

Παρακαλώ ψηφίστε την Κυριακή 7 Ιουνίου, 2009.

28 Απρ 2009

Συνέντευξη στα Γιάννενα 4

Συνέντευξη στα Γιάννενα 3ο

Συνέντευξη στα Γιαννενα 2ο

Συνέντευξη σε τοπικο καναλι στα Γιάννενα μέρος 2ο

Συνέντευξη σε τοπικο καναλι στα Γιάννεα μέρος 1ο

24 Μαρ 2009

Επιστολή προς Ο-Π

οι Οικολόγοι Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο






Προς το Πανελλαδικό Συμβούλιο των Οικολόγων Πράσινων

Αγαπητοί φίλοι

Εύχομαι κατ’ αρχήν υγεία και προσωπική ευτυχία.
Προφανώς, στην εποχή μας και τα δύο είναι κυκλωμένα από ένα δυσοίωνα σκοτεινό νέφος που εμποδίζει τις προβλέψεις για το μέλλον του καθενός από εμάς αλλά και της κοινωνίας γενικά. Δύσκολα μπορούμε να κάνουμε τεκμηριωμένες υποθέσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας για τα μόλις επόμενα πενήντα χρόνια.
Φαίνεται ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, όπως την κατέγραψε ο άνθρωπος από την εμφάνιση του στον πλανήτη, είμαστε στα πρόθυρα μιας μη αναστρέψιμης, καθολικής κλίμακας αλλαγής, που μπορεί να σημάνει ακόμα και το τέλος της παρουσίας μας εδώ. Φαίνεται ακόμα, ότι για κάποια κρίσιμα μεγέθη αυτής της αλλαγής, ευθυνόμαστε εμείς και οι δραστηριότητες μας.
Η αλάτωση και η μείωση της παραγωγικότητας της γης από την ανεξέλεγκτη χρήση, η εξάντληση των ορυκτών καυσίμων, η εκπομπή αερίων που αλλάζουν τη σύσταση της ατμόσφαιρας, η συμβολή μας στη μείωση της βιοποικιλότητας είναι λόγοι, που ο καθένας από μόνος του, είναι ικανός να καταστρέψει τη ζωή μας, τουλάχιστον έτσι όπως τη γνωρίσαμε τα τελευταία είκοσι χιλιάδες χρόνια.

Είναι φανερό, κατά τη γνώμη μου, ότι το υπάρχον παγκόσμιο πολιτικό σύστημα δεν είναι πια το κατάλληλο εργαλείο με το οποίο μπορούν να παρθούν επείγουσες και δραστικές αποφάσεις, να δημιουργηθούν συναινέσεις και συμφωνίες που θα έδιναν ελπίδες για κάποια λύση. Λύση, που αναγκαστικά λόγω της πολυπλοκότητας του προβλήματος, δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχα πολύπλοκη αλλά και πρωτοφανής. Λύση, που θα πρέπει, ταυτόχρονα, να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, σκεφτόμαστε και δρούμε.
Έχουμε ανάγκη από καινούργιες ιδέες, καινούργιους σχηματισμούς και καινούργια μέσα δράσης.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ελληνική ιδιομορφία: τις ιδεοληψίες που δέρνουν την κοινωνία μας, τη διαφθορά, την έλλειψη πίστης στην συλλογικότητα και ένα ιδιαίτερα παρακμασμένο πολιτικό σύστημα, τότε, είναι επιτακτικά επείγον να γίνει κάτι.
Η δημοκρατία και η συνεχής διεύρυνση της, η προσήλωση στα πραγματικά μεγέθη και δεδομένα, δηλαδή στην αλήθεια, είναι τα μέσα που διαθέτουμε.

Μετά από συνάντηση που είχα με τις φίλες και φίλους Κάτια Λεμπέση, Λενιώ Μυριβήλη, Μιχάλη Τρεμόπουλο και Νίκο Χρυσόγελο παίρνω το θάρρος να ζητήσω την έγκριση σας, ώστε να βρεθεί τρόπος να συμβάλλω κι εγώ στην προσπάθεια που κάνετε για να εκπροσωπηθούν και οι Έλληνες Οικολόγοι Πράσινοι στην ευρωβουλή.
Νομίζω, ότι από τη συνάντηση προέκυψε πως η δική συμβολή θα μπορούσε να εκφραστεί ωραιότατα με τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών σε μια μη εκλόγιμη θέση.

Ελπίζω να πετύχουμε το στόχο στις εκλογές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, που προσδοκώ ότι θα βάλει νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο πολιτικό μας σύστημα και θα ανοίξει το δρόμο για την εκλογή αντιπροσώπων και στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Στη διάθεση σας,
σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ θερμά για τη τιμή
Αντώνης Καφετζόπουλος
Παρασκευή, 6 Μαρτίου 2009

Μας Μυρίστηκαν




το παρακάτω δημοσιεύτηκε σήμερα 17 Δεκ. 2008 στην εφημερίδα ‘Ελέυθερος Τύπος’

Μας μυρίστηκαν. Όχι τη διαφθορά μας την ηθική και υλική, την (κοινωνικά) οριζόντια και κάθετη.
Όχι τη νοοτροπία μας, την ιδιοκτησιακή, απέναντι τους. Ούτε αυτό το σχιζοφρενικό κράμα υπερπροστασίας και αδιαφορίας με το οποίο τους διαχειριζόμαστε. Χαρτζιλίκι, playstation και "θα σε δω την Κυριακή, ίσως...".
Νομίζω ότι πήρανε είδηση πως ζούμε σε βάρος τους.
Ότι τους χρεώσαμε για τα επόμενα 10-15 χρόνια να πληρώσουν το λογαριασμό για τα αυτοκίνητα μας, τα εξοχικά και την καταναλωτίλα μας. Ή να ζήσουν φτωχοί , αγράμματοι και άθλιοι.
Αλλά κυρίως: μας μυρίστηκαν ότι τους χρεώσαμε για τα επόμενα 25-50 χρόνια να σώσουν έναν ολόκληρο πλανήτη! Ή να πεθάνουν με τρόπους που δεν φανταζόμαστε καν.
Μια και τα κόμματα (όλα!) έχουν καρφωμένο το βλέμμα στις δημοσκοπήσεις που θα γίνουν, προτείνω, αντί αναλύσεων που περίσσεψαν, να κάνουμε μερικές προτάσεις. Εμείς, οι πολίτες.:
1.Ψήφο από τα 16. Θαυμάσια ιδέα των Οικολόγων Πράσινων.
2.Ανεξάρτητη έρευνα για το φονικό. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε εργαστήρια/εμπειρογνώμονες της αστυνομίας.
3.Ανάθεση της ανάκρισης σε ανώτατο επίπεδο της δικαιοσύνης. Υπάρχουν οι διαδικασίες, ας εφαρμοστούν.
4.Να αναλάβει υπηρεσιακός υπουργός δικαιοσύνης που θα εγγυηθεί τις έρευνες για το φόνο και τις παραπομπές των συλληφθέντων τις τελευταίες μέρες.
5.Αποπομπή των υπουργού/υφυπουργού Εσωτερικών και Παιδείας και της ηγεσίας της αστυνομίας. Ανάληψη από πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης.
6.Υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα
Αυτά, για να εκτονωθεί το καζάνι.

Από κει και πέρα ήρθε νομίζω η ώρα να καταλάβει ο κ.Καραμανλής ότι πρέπει να απομακρυνθεί. Αυτό το "εχθροί της δημοκρατίας", του επιστρέφεται ακέραιο.
Και ο κ.Παπανδρέου ότι η θέση του δεν ήταν σε λιτανείες στο ακριτικό Περιστέρι. Όλοι κρινόμαστε, κάθε μέρα. Όταν οι καταστάσεις είναι κρίσιμες, κάθε στιγμή.

Για αύριο; Ριζική ανατροπή πολιτικής:
1.Στροφή στον Άνθρωπο μέσα από τη σκοπιά ότι ανήκει άρρηκτα στο Περιβάλλον.
2.Αποκρατικοποίηση της αστυνομίας, αποκέντρωση και αποστρατιωτικοποίηση.
3.Δημοψήφισμα για την παιδεία και το άρθρο 16, να λυθεί ο γόρδιος δεσμός με κοινωνική συναίνεση.
4.Απλή αναλογική. Σώνει πια με τις κυβερνήσεις μειοψηφίας.
5.Διαφάνεια στη δικαιοσύνη και στο κράτος.
6.Μείωση κατά 50% των εξοπλισμών.
7.Υπεράσπιση της δημοκρατίας με μοχλό τη διεύρυνση της: κοινωνικά, οικονομικά, οικολογικά.
8.Αναδιανομή του πλούτου.
Η ιστορία καταγράφει το Δεκέμβρη του 2008. Όσοι ψάχνουν υποκινητές-δάκτυλους, σκοτεινές ξένες υπηρεσίες, δέντρα και κωλόπαιδα, όσοι ονειρεύονται στρατιωτικές λύσεις, σπέρνουν διχασμό, μίσος, όσοι ψαρεύουν μικροπολιτικά οφέλη και ευνοϊκές δημοσκοπήσεις έχουν χάσει το δάσος. Είναι, κυρίως, αυτοί που αποτελούν το επαγγελματικό σκέλος του πολιτικού συστήματος και τα τεκμήρια δείχνουν ότι απέτυχαν. Ως σύνολο και ως άτομα.
Εδώ, εν μέσω ενεργειακής, κλιματικής, οικονομικής και ηθικής κρίσης χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Η μικρή και αναίμακτη (με κολοσιαία εξαίρεση τον Αλέξη) εξέγερση, ίσως αφυπνίσει το άλλο σκέλος του συστήματος: τους πολίτες.
Το εύχομαι και θα αγωνιστώ γι’ αυτό. Ακούει κανείς;


Υ.Γ. Τετάρτη, 17 Δεκεμβρίου 2008
Όταν γραφόταν αυτές οι 350 λέξεις δεν είχε ανακοινώσει η εξεταστική το "πόρισμα" της. Αυτόματα οι υπουργοί που θα έπρεπε να απομακρυνθούν αυξήθηκαν τουλάχιστον κατά δύο...
Ακόμα, δεν είχε βγει και η απόφαση για τη ζαρντινιέρα που επιβεβαιώνει με λιτό τρόπο την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στις προανακριτικές πρακτικές και τη δικαιοσύνη.

Manifesto espresso

Yparhei elpida μίστερ πρέζιντεντ;?;


Στην αρχή έμοιαζε με βαριά απειλητική συννεφιά στον ορίζοντα. Τώρα ξαφνικά(;), είναι κανονική θύελλα σε πλήρη εξέλιξη και ισχύ.
Να πρόκειται για αναζωογονητικό μπουρίνι; ή μήπως κάτι πολύ παραπάνω;
•Η ιστορία με τα ορυκτά καύσιμα φτάνει οριστικά σε ένα τέλος. Δεν υπάρχουν αρκετά ούτε για τα παιδιά μας, ας μη μιλάμε για εγγόνια και μακρινούς απογόνους.
•Η παγκόσμια θέρμανση δεν είναι υπόθεση και νοητικό πείραμα. Είναι προβλέψιμη, σχετικά μετρήσιμη, έχει πάρει μπρος και κανείς δεν ξέρει τις ακριβείς συνέπειες. Οι γνώσεις μας δεν είναι επαρκείς για τη περιγραφή κάποιας λύσης.
•Ο τρόπος που παράγουμε (και καταναλώνουμε) τροφή έχει πολλά προβλήματα. Να παραθέσω μερικά. Κατ’ αρχήν δεν αρκεί για όλους. Στα μέρη του πλανήτη που δεν πεινάμε, πετάμε καθημερινά τόνους (500 γρ. κάθε Έλληνας) στα σκουπίδια. Η καλλιεργήσιμη γη έχει στραπατσαρασιστεί ανεπανόρθωτα (στην Αυστραλία ερημοποιείται ο βασικός σιτοβολώνας της ηπείρου με μη αναστρέψιμο τρόπο). Στη Ιαπωνία προσέχουν σαν κόρη οφθαλμού τα πλούσια δάση τους και ταυτόχρονα εισάγουν (ακριβή) ξυλεία λεηλατώντας τις ζούγκλες στον τρίτο κόσμο. Οι αγελάδες μας, πέρδονται μεθάνιο κατά κολοσσιαίες ομοβροντίες, «ζουν» και θανατώνονται με τρόπο που προσβάλλει την ανθρωπιά μας και καταλήγουν σε προβληματικά γαλακτοκομικά και μπιφτέκια που απειλούν την δημόσια υγεία. Έχουμε αμολήσει μεταλλαγμένες μορφές ζωής στο οικοσύστημα με συνέπειες που θα πλήξουν σαν ντόμινο τις μορφές ζωής που εξελίχτηκαν μαζί μας εδώ κα εκατομμύρια χρόνια. Και εδώ οι ακριβείς συνέπειες ξεφεύγουν από το πλαίσιο των γνώσεων μας, δεν έχουμε ιδέα για το τσουνάμι που θα ακολουθήσει.
•Ο ανταγωνισμός μας με τους υπόλοιπους συγκάτοικους σε αυτόν πλανήτη έχει οδηγήσει σε εξαφανίσεις ειδών και απειλεί με μαζικές εξαφανίσεις που συγκρίνονται άνετα με πλανητικών διαστάσεων καταστροφές του απώτατου παρελθόντος.

Νομίζω ότι όλοι, λίγο-πολύ, ξέρουν ότι αυτά ισοδυναμούν με την ιδιόρρυθμη στάση εκείνου του μυθικού προσώπου που πριόνιζε το κλαδί στο οποίο καθόταν αμέριμνα.
Μοιάζει σαν να τρελαθήκαμε. Μοιάζει σαν να παραείναι παράλογη η στάση του ανθρώπινου είδους.

Είναι δυνατόν; Καλά δεν καταλαβαίναμε τόσα χρόνια τι πριονίζει το πριόνι; Μπορεί να φανήκαμε τόσο αφελείς; εμείς τα ξαδέλφια του Αϊνστάιν, του Νεύτωνα, του Αριστοτέλη, του ανώνυμου εφευρέτη του τροχού;
Την ίδια ερώτηση μπορεί να την κάνει κανείς ατενίζοντας εκ του ασφαλούς τα ερείπια δεκάδων πολιτισμών που εξαφανίστηκαν στο παρελθόν. Δεν έβλεπε, ο απόγονος κάποιας μορφωμένης και ενημερωμένης πλουτοκρατικής ελίτ των Μάγια, ότι το δέντρο που κόβει είναι το τελευταίο;
Η απάντηση στοιχειώνει τα χαλάσματα: Κατηγορηματικά όχι. Φρόντιζε το μικρό ατομικό του συμφέρον, ενώ οι νεκροί γείτονες του, θα έπρεπε να του θυμίζουν ότι έρχεται η σειρά του.
Ο τελευταίος των νεκρών, μια σειράς γεγονότων που θα μπορούσαν να αποτραπούν. Ή όχι;
Διότι αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι ακριβώς ότι έπαθαν προ πολλού άνθρωποι λογικοί και σοβαροί, ακριβώς όσο είμαστε και εμείς οι σύγχρονοι.
Η μεγάλη, η τραγικά μεγάλη, διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει κάνεις να στοχάζεται μελαγχολικά πάνω από τα ερείπια και να αναρωτιέται πόσο βλάκες θα μπορούσαν να υπάρξουν οι πρόγονοι του.
Είναι η μοίρα μας να εξαφανιστούμε;
Ή όχι;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πλάκωσαν και οι πιστωτές. Τράπεζες, ασφαλιστικές και κάθε είδους επιχειρήσεις που δάνειζαν ανύπαρκτα χρήματα στη φτωχολογιά για σπιτάκι και αυτοκίνητο, στα «κράτη» για υποδομές και «ανάπτυξη», σε εαυτούς και αλλήλους, έκαναν λογαριασμό και βρήκαν ένα μικρό λαθάκι: δεν υπάρχει τζάμπα χρήμα:
Το αεροπλανάκι είναι αεροπλανάκι είτε το εφαρμόζει ο απαταεωνάκος της γειτονιάς είτε το κουμαντάρει η Morgan Stanley. Και η κατάληξη πάντα ίδια: η φτώχεια.

Όχι για όλους. Μην αμφιβάλλετε, αυτοί που φρόντιζαν να παίρνουν πραγματικό ποσοστό σε χρήμα και είδος από την ξέφρενη διακίνηση της ανύπαρκτης φούσκας είναι κατά πολύ πλουσιότεροι. Και εκβιάζοντας με την απειλή του πολιτικού κόστους τις γελοίες τρεμάμενες “ηγεσίες”, έχουν την απαίτηση να χρηματοδοτήσουμε εμείς και πάλι το φαλιρισμένο σύστημα που στήσανε, για συνεχίσει η μπίζνες.



Περιβαλλοντική απειλή και φτώχεια λοιπόν; Η μία να ενισχύει την άλλη σε ένα κατερχόμενο σπειροειδές που οδηγεί μαθηματικά στην εξαφάνιση;

Όχι απαραίτητα. Όχι αν θεωρήσει κανείς ότι οι ίδιοι λόγοι που μας τραβούν προς το γκρεμό της ενεργειακής, τροφικής, σπάταλης και καταστροφικής διαχείρισης των πόρων του πλανήτη είναι και οι ίδιοι που οδηγούν στη μαζική φτώχεια: το κέρδος.

Ιδεολογικά, το φιλελεύθερο όραμα νίκησε κατά κράτος την σοσιαλιστική/κοινωνική/κρατική, πέστε-τη-όπως-αγαπάτε, διαχείριση της ιδιοκτησίας, γιατί πρώτον, υποσχέθηκε αυτόματη ανακατανομή του πλούτου και δεύτερον, γιατί το “άλλο” παράδειγμα απέτυχε παταγωδώς και κατέρρευσε χωρίς να βρει έστω και ελάχιστη υποστήριξη από τους λαούς που είχαν την ατυχία να το βιώσουν.
Και να ‘μαστε σήμερα:
Πίσω από κάθε παράλογη, αντικοινωνική πράξη, πίσω από κάθε κομμένο δέντρο στον Αμαζόνιο, πίσω από κάθε πεισματική άρνηση της παγκόσμιας θέρμανσης, πίσω από κάθε γενοκτονία, πίσω από κάθε κιλό νοθευμένο γάλα θα βρείτε το κέρδος. Δεν χρειάζεται να εμβαθύνετε πολύ.

Και που είναι η αναδιανομή αυτού του κέρδους;
Που είναι τα λεφτά;
Αυτά τα λεφτά, που υποσχέθηκαν οι γκουρού των αγορών και οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αλλά και θλιβεροί αλογοσκούφηδες;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί κανείς να βγάλει δυο συμπεράσματα που φαίνονται και είναι απλά (αλλά καθόλου απλοϊκά):
Πρώτον, το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα τα έφαγε τα ψωμιά του. Δεν τα κατάφερε. Και κινδυνεύουμε με ανυπολόγιστη παγκόσμια καταστροφή του ενδιαιτήματος μας.
Δεύτερον, ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίσαμε είναι παράγοντας φτώχειας και καταστροφής και σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί στην μαζική ευημερία και ανάπτυξη. Τουλάχιστον, αυτό δεν συνέβη ιστορικά ποτέ, για άξια λόγου χρονικά διαστήματα. Πάντα, η πλουτοκρατική κοινωνική οργάνωση, κατέληξε σε καταστροφικές, μαζικές και γεμάτες πόνο, μετακινήσεις πληθυσμών, πολέμους γενοκτονίες και καταρρεύσεις.

Το λιγότερο στο οποίο θα έπρεπε να ποντάρουμε, πια, είναι, μια άλλη πολιτική και μια άλλη κοινωνική διαχείριση του πλούτου.
Μια τέτοια άλλη πολιτική πρέπει να χαρακτηρίζεται από ευφυΐα, την ηθική της αλήθειας και τη διαφάνειας και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Επίσης εκ των πραγμάτων πρέπει να είναι μια πολιτική παγκόσμια. Ποιο το όφελος υπό τις παρούσες συνθήκες να αναζητεί κανείς τη μικρή ουτοπία σε ένα και μόνο χώρο; Είμαστε στο ίδιο καζάνι (κυριολεκτικά), με τους συμπολίτες όπου γης.

Δεν το έχω μυστικό ότι πιστεύω στην αναγέννηση της αριστεράς μέσα από τον καπνό.
Της αριστεράς που πρέπει να ξαναδεί με δημιουργικό μάτι τις καταβολές της άλλα χωρίς την μεταφυσική θεολογία τους.

Έχω τη γνώμη ότι οι μεγαλύτερες επινοήσεις της ανθρώπινης φυλής είναι η δημοκρατία και η επιστημονική σκέψη.
Η πρώτη γιατί είναι το μόνο ασφαλές σύστημα αμοιβαίων συμβιβασμών και εξασφάλισης κοινής επιβίωσης χωρίς αλληλοεξόντωση. Και στηρίζεται στη λογική.
Η δεύτερη γιαπί είναι ο μόνος γνωστός τρόπος για συμφωνήσουμε πάνω σε αντικειμενικές αλήθειες. Ένα κι ένα κάνουν δυο μέχρι κάποιος να μας αποδείξει (πάλι με τη λογική) ότι κάνουμε λάθος.
Η αριστερά πρέπει να ξαναβρεί το νήμα που την ένωνε με αυτές τις δυο μεθόδους. Το νήμα που κόπηκε βίαια από τις γραφειοκρατικές νομενκλατούρες. Τόσο στην πρώην ΕΣΣΔ όσο και στο τελευταίο γκρουπούσκουλο. Και φυσικά και στα τρία ωραία μεγάλα κόμματα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Η αριστερά πρέπει να αναθεωρήσει και να αναθεωρεί διαρκώς την άποψη της για τη φύση του ανθρώπινου όντος και της ατομικής ιδιοκτησίας. Να υπερασπιστεί με πάθος τον βαλλόμενο από τους φασιστο-θεούσους δαρβινισμό και να αντλήσει πλούσια συμπεράσματα από αυτόν. Η αριστερά του μέλλοντος οφείλει να είναι επιστημονική και πρώτα και κύρια εξελικτική.

Ιστορικά, αυτά που έφεραν την ανθρωπότητα μέχρι εδώ με επιτυχία είναι η προσήλωση της στην κοινωνικότητα, και η αξιοποίηση της ατομικής πρωτοβουλίας και επινοητικότητας. Τίποτα από τα δύο τελευταία δεν είναι χάρισμα του καπιταλισμού. Μην ακούτε κουραφέξαλα.
Αυτό που μας καταστρέφει με όλο και αυξανόμενη ταχύτητα είναι το ιερό δισκοπότηρο του φιλελεύθερου καπιταλισμού: το κέρδος.
Αν μπορούμε να βγούμε από την παγκόσμια κρίση ιδεών, τροφής, ενέργειας, ένδειας, αμορφωσιάς και καταστροφής των πόρων του πλανήτη, αν υπάρχει μια τελευταία ελπίδα, αυτή βρίσκεται στη διαμόρφωση μιας νέας αριστερής συμμαχίας, που οι συνιστώσες της θα είναι διανοητές από επιστημονικούς χώρους, ομάδες και οργανώσεις πολιτών, μη κυβερνητικές και εθελοντικές δυνάμεις, στρατευμένες σε ένα σχέδιο σωτηρίας του πλανήτη και της αγοράς. Της αγοράς της αμοιβαίας κερδοφόρας ανταλλαγής και όχι του στυγνού/ανήθικου/αντικοινωνικού και αντιπεριβαλλοντικού κέρδους.
Πάντως δεν θα καταφέρουμε αν κάτσουμε στον καναπέ ή αν λέμε χαριτωμένα εκτονωτικά καλαμπούρια για τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη από τα οποία φαντασιώνουμε κρεμασμένο τον τελευταίο καπιταλιστή.
Ή αν θεωρούμε ότι κάποιος άλλος σοφότερος θα βρει την άκρη για πάρτη μας.

Τι είναι πιο σημαντικό; Αν θα έχουμε πρωθυπουργό τον Κώστα ή πρόεδρο τον Ομπάμα;
Αν θα έχουμε ακριβό πετρέλαιο ή ακριβό ρωσικό αέριο;
Τίποτα από αυτά.
Πριν από έξη χρόνια βλέποντας σαν (επιεικώς) βλαβερή προοπτική την διακυβέρνηση από τη Νέα Δημοκρατία και μια και ο Γιώργος Παπανδρέου φαινόταν ανοιχτός στο ενδεχόμενο να διαλύσει το Πασόκ μέσα στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο, τον υποστήριξα με πάθος που αιφνιδίασε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο. Άκουσα τα εξ αμάξης από φίλους και άγνωστους, μέχρι και χρηματισμό υπαινίχτηκαν κάτι δισέγγονα του Στάλιν που κατοικούν στο Συνασπισμό.
Αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο στο να ζητώ τη διάλυση του Πασόκ αλλά ότι είχα άδικο σε ότι αφορά τον Παπανδρέου. Δεν είχε ούτε καθαρές ιδέες, ούτε τα κότσια (που πηγάζουν πάντα από ιδέες και όχι από κάποιο μεταφυσικό τσαμπουκο-γονίδιο).
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε το χειρότερο δυνατό Πασόκ στα χέρια μας: όλοι μέσα. Και λαμόγια και καιροσκόποι της εξουσίας και άχρηστο. Στοιχισμένοι πίσω από τον κληρονομικό (όπως αποδείχτηκε στην παροδία-ιδεολογική “μάχη” για την προεδρία) ηγέτη του, περιμένουν υπομονετικά να καταλάβουν κρατικές θέσεις.

Αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο να θεωρώ επιζήμια τη Νέα Δημοκρατία (όπως λέει κι ένα έξυπνο ανέκδοτο, αυτοί, ακόμα και αν βάλει ο θεός το χέρι του, είναι ικανοί το δαγκώσουν).
Μίλησα πρώτος πριν τρία και βάλε χρόνια, για κυβέρνηση Καραμανλή-Ρουσόπουλου και φαίνεται ότι είχα δίκιο. Ο πρώτος, με μοναδικό προσόν τον πολιτικό αμοραλισμό της λατρείας της πρωθυπουργικής θέσης, δεν ξέρει τίποτε, δεν κάνει καλά τίποτε, δεν έχει πολύ συχνά, καν επίγνωση της πραγματικότητας που υπάρχει έξω από τα μέσα ενημέρωσης. Ο άλλος, ο “άνθρωπος του”, ικανός για λαϊκίστικους “χειρισμούς” της αλήθειας, είναι το ιδεολογικό πρωτότυπο όχημα του φασισμού. Έτσι ξεκίνησε την καριέρα του ο Γκέμπελς, και έτσι βρέθηκε σε θέση εξουσίας ο Χόνεκερ στη Γερμανία για να αναφέρω μόνο δυο διαβόητους Γερμανούς. Η διαφορά είναι, ότι ο δικός μας, έχει και καλές άκρες στους βαρόνους των Μέσων. Εκσυγχρονισμός...!
Ο Καραμανλής βρίσκεται στο κατώφλι της επικινδυνότητας για όλους μας. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είναι πρόθυμος να θυσιάσει στην πυρά και το σκοτεινό Ρουσόπουλο αλλά και τον Αλογοσκούφη μπας και εξευμενίσει τις δημοσκοπήσεις η μυρωδιά της σάρκας. Το χειρότερο είναι ότι προχωράει σε παραβίαση της δημοκρατίας με κάθε μέσο και κάθε τρόπο αρκεί να κρατηθεί στην πρωθυπουργία.
Δεν το κάνει τώρα, το έκανε με “επιτυχία” στην υπόθεση των υποκλοπών, των Πακιστανων, των πυρκαγιών, των δομημένων ομολόγων, του τριχίλιαρου και των πρόωρων εκλογων.

Δε μου λέει τίποτα μια πιθανή κυβέρνηση Πασόκ με πρωθυπουργό το Γιώργο και αντιπρόεδρο το Βενιζέλο. Ούτε μια κυβέρνηση συνασπισμού με ρυθμιστή τον Αλαβάνο.
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Το πολιτικό σύστημα (ελληνικό και διεθνές) είναι ακατάλληλο για τις συνθήκες.
Αποτελείται από μηχανισμούς και πρόσωπα προσανατολισμένα στην εκλογική επιτυχία. Εκ των πραγμάτων ο ορίζοντας τους, αφορά την τετραετία και τίποτα άλλο.

Με κάθε επιφύλαξη και περιορισμένη αισιοδοξία, θα φροντίσω, όσο περνάει από το χέρι μου να στείλουν οι Οικολόγοι Πράσινοι έναν βουλευτή στο ευρωκοινοβούλιο. Και βλέπουμε.

Δημοσιεύτηκε ελαφρά συντομότερο στην Athens Voice στις 23 Οκτ. 2008
της επικαιρότητας οι πειρασμοί
Παρασκευή, 01 Φεβρουαρίου 2008
Από “Τα Νέα” μου ζήτησαν ένα σύντομο σχόλιο για το θάνατο του του Αρχιεπισκόπου. τους έστειλα αυτό:

Το σίγουρο είναι ότι μετά από αυτόν δεν θα είναι ποτέ πια όπως παλιά.
Ο μακαρίτης κατάφερε να αιφνιδιάσει το πολιτικό σύστημα με απόλυτη επιτυχία. Δεν περίμεναν έναν τόσο ‘έτοιμο από καιρό’ αντίπαλο. Κάποιον που έδινε ένα, για να πάρει πολλαπλά πολιτικά ανταλλάγματα, τόσο προς τη ΝΔ όσο και προς τον Καρατζαφέρη αλλά και διάφορους πολιτικάντηδες του Πασόκ που ποντάριζαν στη δύναμη που του έδινε το αξίωμα του στην εκκλησία της Ελλάδας.
Ακόμα, εκμεταλλεύτηκε άριστα τη σάχλα που διακρίνει τα μέσα ενημέρωσης: Δώσε τους ‘ντιμπέϊτ’ και θεάματα, θα κατεβάσουν τα βρακιά. Όσο πιο χαμηλό είναι μάλιστα το επίπεδο τόσο πιο κάτω θα κατέβει το εσώρουχο. Ανέκδοτα, ιστορικά κειμήλια που εξευτελίζονται να ανεμίζουν ως κομματικά λάβαρα, ράσα και πλακάτ στις πλατείες, όλα ‘άγια’ και φέρνουν φύλλα και ακροαματικότητες.
Η εκστρατεία του, ξέφυγε από τα εσκαμμένα ιδεολογικά χαρακώματα γύρω από την πίστη σε ένα προσωπικό θεό και μπήκε στη χυδαία καθημερινή πολιτική. Υποστήριζε με αγοραίο τρόπο υπερσυντηρητικά ιδεολογήματα: η γυναίκα είναι αυτή που γεννοβολάει Έλληνες, νοικοκυρά ο ρόλος που της επιφύλαξε η φύση, η ισότητα είναι ευρολιγουριά. Ο Ιδανικός Νέος είναι παρθένος μέχρι το γάμο, πρώτος στα μαθήματα, χωρίς κοινωνική και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση με το ανεκδιήγητο “μάθημα” των θρησκευτικών σε θέση βασικού!
Κομματάρχης της ΝΔ. Με αμφίδρομη επιρροή από/σε ακροδεξιούς φασιστό-κύκλους και θερμή υποστήριξη από το ΛΑΟΣ και τον Πρέκα...
Βλάσφημος απέναντι στον πατριάρχη δεν έκρυβε και πολύ τις παπικού τύπου φιλοδοξίες του να ανακηρύξει τον εαυτό του πατριάρχη και μαζί με το τον σκοτεινό Ρώσο πατριαρχικό σύμμαχο του Πούτιν να οικοδομήσει ένα δίκτυο ‘ορθόδοξων’ – τι άλλο - εξουσιαστών.
Δεν απέφυγε βέβαια την εμπλοκή σε σκάνδαλα με μπόχα έντονου σεξισμού, - ενώ ταυτόχρονα καταριόταν όσους έχουν ‘εκείνο' που ονόμαζε κουσούρι – μυστικές υπηρεσίες και σκοτεινούς δικαστές, σκοτεινά χρήματα και πρακτόρικα βατερλό στην Ιερουσαλήμ.
Αυτό που με έβγαζε από τα ρούχα μου ήταν ότι μόλις στριμωχνόταν (και καμιά φορά για ψύλλου πήδημα) έβγαζε το θεό από το μανίκι του, υπενθυμίζοντας, πως επισήμως τον εκπροσωπεί εδώ κάτω. Ουδέν ψευδέστερον, φυσικά, εκτός κι αν υποθέσει κανείς ότι το υπέρτατο ον διαθέτει μια πολύ ιδιόρρυθμη αίσθηση του χιούμορ. Πως να συζητήσεις λογικά με κάποιον που σου λέει ότι μεταφέρει τη γνώμη του παντοδύναμου και παντογνώστη, του θεού της Βίβλου, στον οποίο οφείλουμε υποταγή, απέραντο δέος και τρόμο;


...το οποίο μου έδωσε την αφορμή να αναπτύξω το θέμα κάπως πιο ελεύθερα, χωρίς τον ασφυκτικό περιορισμό των 170 λέξεων...


Η πίστη είναι ακατανίκητη ιδιότητα του ανθρώπινου νου.
Προσωπικά δεν πιστεύω σε κανένα θεό. Σας ορκίζομαι, δεν είναι τίποτα τρομερό. Οι περισσότεροι από μας είναι απολύτως άθεοι απέναντι στις χιλιάδες θεούς που επινόησαν οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Εγώ, επιτρέψτε μου, είμαι ένα απλό βήμα πιο κοντά.
Είμαι πάρα πολύ πρόθυμος να ζω με ένθεους, έχω μερικούς πολύ καλούς φίλους (κάποιοι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα) και ζω μαζί τους εν ειρήνη και ηρεμία.
Μάλιστα υποστηρίζω, με πάθος, πως ο μόνος τρόπος για μπορέσουν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποι μου να ασκούν ελεύθερα και χωρίς διαχωρισμούς τη λατρεία που έχουν επιλέξει, είναι ένα ‘άθεο’, αυστηρά κοσμικό κράτος. Που από τη φύση του θα δρα κατευναστικά και συμφιλιωτικά σε κάθε είδους θρησκευτικούς φανατισμούς, διωγμούς, διχασμούς, σφαγές και συμφορές που έχουν ενθαρρύνει και οργανώσει οι οργανωμένες ‘εκκλησίες’ εδώ και αιώνες.

Ο θάνατος είναι δύσκολο κόλπο και προσωπικά γνωρίζω μερικούς που πέθαναν με αξιοπρέπεια και χωρίς θρησκευτικά παραληρήματα και μερικούς (προχτές έφαγα με έναν φίλο) που το παλεύουν με κουράγιο που σε αφήνει άναυδο. Έχω δύο διδακτικά παραδείγματα που θα άξιζαν μεγαλύτερης εξιστόρησης κάποια στιγμή. Ο ένας ήταν ο πατέρας μου και ο άλλος ο ισοβίτης Άκης Πάνου. Ο δεύτερος, καταδικασμένος για φόνο, ότι πιο υβριστικό στην ανθρωπιά μας, αρνήθηκε να μπει καν σε θεραπεία και γνώριζε καλά τι θα του συμβεί. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος στάθηκε αξιοθαύμαστα αξιοπρεπής για το υπόβαθρο του: ένας απλός, καθημερινός, καλός και αγαθός άνθρωπος χωρίς σπουδές πέρα απ’ το λύκειο, που θαύμαζε τις ωραίες γυναίκες και αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά.
Θα περίμενα από τον μακαρίτη Χριστόδουλο, τουλάχιστον, τη στάση που κράτησε τη τελευταία ώρα. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερα από ένα άνθρωπο που απ’ ότι φαίνεται πίστευε (αν και κατά τη γνώμη μου πλανήθηκε πλάνη οικτρή), ακράδαντα στη βασιλεία των ουρανών, την προσδοκούσε και έκανε ότι μπορούσε να μας πείσει να τον μιμηθούμε.

Ξέρω, δεν είναι ωραίο να είσαι σκληρός με το νεκρό (και συγκρούεται έντονα με την ανατροφή που πήρα στο σπίτι μου) αλλά δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ’ ότι θα μου φαινόταν δίκαιο και για τον εαυτό μου: να με κρίνει δηλαδή οποιοσδήποτε όσο αυστηρά νομίζει ότι πρέπει να με κρίνει. Τώρα. Ή όταν έρθει η ώρα και πάρω και γω το δρόμο για το τέλος και την ανυπαρξία που μας περιμένει όλους.

Σε ότι αφορά το μέλλον, οι πρόθυμοι επίγονοι του, που διαγκωνίζονται γύρω από το φέρετρο, μόνο ως ανέκδοτο ή ως συμφορά θα πετύχουν να τον διαδεχτούν. Οι πολιτικοί τους φίλοι – όπως θα διαπιστώσουν πολύ γρήγορα – είναι πλέον προειδοποιημένοι και δεν θα πιαστούν κορόιδα ξανά. Θα ευχόμουνα να μην καταφέρει να συρρικνώσει, ο όποιος διάδοχος, την ελληνική εκκλησία σε παραμάγαζο κάποιου φασιστικού κόμματος. Δεν συμφέρει κανέναν και κυρίως τους πιστούς στους οποίους έχω μια αδυναμία.
Όσο για το κλίμα, το πνεύμα των ημερών, στο οποίο ακροβατεί (η κάθε άλλο παρά ανυστερόβουλη) ‘κοινή γνώμη’, γρήγορα θα στραφεί προς διάφορες κατευθύνσεις. Ανεμοσκορπίσματα.