της επικαιρότητας οι πειρασμοί
Παρασκευή, 01 Φεβρουαρίου 2008
Από “Τα Νέα” μου ζήτησαν ένα σύντομο σχόλιο για το θάνατο του του Αρχιεπισκόπου. τους έστειλα αυτό:

Το σίγουρο είναι ότι μετά από αυτόν δεν θα είναι ποτέ πια όπως παλιά.
Ο μακαρίτης κατάφερε να αιφνιδιάσει το πολιτικό σύστημα με απόλυτη επιτυχία. Δεν περίμεναν έναν τόσο ‘έτοιμο από καιρό’ αντίπαλο. Κάποιον που έδινε ένα, για να πάρει πολλαπλά πολιτικά ανταλλάγματα, τόσο προς τη ΝΔ όσο και προς τον Καρατζαφέρη αλλά και διάφορους πολιτικάντηδες του Πασόκ που ποντάριζαν στη δύναμη που του έδινε το αξίωμα του στην εκκλησία της Ελλάδας.
Ακόμα, εκμεταλλεύτηκε άριστα τη σάχλα που διακρίνει τα μέσα ενημέρωσης: Δώσε τους ‘ντιμπέϊτ’ και θεάματα, θα κατεβάσουν τα βρακιά. Όσο πιο χαμηλό είναι μάλιστα το επίπεδο τόσο πιο κάτω θα κατέβει το εσώρουχο. Ανέκδοτα, ιστορικά κειμήλια που εξευτελίζονται να ανεμίζουν ως κομματικά λάβαρα, ράσα και πλακάτ στις πλατείες, όλα ‘άγια’ και φέρνουν φύλλα και ακροαματικότητες.
Η εκστρατεία του, ξέφυγε από τα εσκαμμένα ιδεολογικά χαρακώματα γύρω από την πίστη σε ένα προσωπικό θεό και μπήκε στη χυδαία καθημερινή πολιτική. Υποστήριζε με αγοραίο τρόπο υπερσυντηρητικά ιδεολογήματα: η γυναίκα είναι αυτή που γεννοβολάει Έλληνες, νοικοκυρά ο ρόλος που της επιφύλαξε η φύση, η ισότητα είναι ευρολιγουριά. Ο Ιδανικός Νέος είναι παρθένος μέχρι το γάμο, πρώτος στα μαθήματα, χωρίς κοινωνική και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση με το ανεκδιήγητο “μάθημα” των θρησκευτικών σε θέση βασικού!
Κομματάρχης της ΝΔ. Με αμφίδρομη επιρροή από/σε ακροδεξιούς φασιστό-κύκλους και θερμή υποστήριξη από το ΛΑΟΣ και τον Πρέκα...
Βλάσφημος απέναντι στον πατριάρχη δεν έκρυβε και πολύ τις παπικού τύπου φιλοδοξίες του να ανακηρύξει τον εαυτό του πατριάρχη και μαζί με το τον σκοτεινό Ρώσο πατριαρχικό σύμμαχο του Πούτιν να οικοδομήσει ένα δίκτυο ‘ορθόδοξων’ – τι άλλο - εξουσιαστών.
Δεν απέφυγε βέβαια την εμπλοκή σε σκάνδαλα με μπόχα έντονου σεξισμού, - ενώ ταυτόχρονα καταριόταν όσους έχουν ‘εκείνο' που ονόμαζε κουσούρι – μυστικές υπηρεσίες και σκοτεινούς δικαστές, σκοτεινά χρήματα και πρακτόρικα βατερλό στην Ιερουσαλήμ.
Αυτό που με έβγαζε από τα ρούχα μου ήταν ότι μόλις στριμωχνόταν (και καμιά φορά για ψύλλου πήδημα) έβγαζε το θεό από το μανίκι του, υπενθυμίζοντας, πως επισήμως τον εκπροσωπεί εδώ κάτω. Ουδέν ψευδέστερον, φυσικά, εκτός κι αν υποθέσει κανείς ότι το υπέρτατο ον διαθέτει μια πολύ ιδιόρρυθμη αίσθηση του χιούμορ. Πως να συζητήσεις λογικά με κάποιον που σου λέει ότι μεταφέρει τη γνώμη του παντοδύναμου και παντογνώστη, του θεού της Βίβλου, στον οποίο οφείλουμε υποταγή, απέραντο δέος και τρόμο;


...το οποίο μου έδωσε την αφορμή να αναπτύξω το θέμα κάπως πιο ελεύθερα, χωρίς τον ασφυκτικό περιορισμό των 170 λέξεων...


Η πίστη είναι ακατανίκητη ιδιότητα του ανθρώπινου νου.
Προσωπικά δεν πιστεύω σε κανένα θεό. Σας ορκίζομαι, δεν είναι τίποτα τρομερό. Οι περισσότεροι από μας είναι απολύτως άθεοι απέναντι στις χιλιάδες θεούς που επινόησαν οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Εγώ, επιτρέψτε μου, είμαι ένα απλό βήμα πιο κοντά.
Είμαι πάρα πολύ πρόθυμος να ζω με ένθεους, έχω μερικούς πολύ καλούς φίλους (κάποιοι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα) και ζω μαζί τους εν ειρήνη και ηρεμία.
Μάλιστα υποστηρίζω, με πάθος, πως ο μόνος τρόπος για μπορέσουν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποι μου να ασκούν ελεύθερα και χωρίς διαχωρισμούς τη λατρεία που έχουν επιλέξει, είναι ένα ‘άθεο’, αυστηρά κοσμικό κράτος. Που από τη φύση του θα δρα κατευναστικά και συμφιλιωτικά σε κάθε είδους θρησκευτικούς φανατισμούς, διωγμούς, διχασμούς, σφαγές και συμφορές που έχουν ενθαρρύνει και οργανώσει οι οργανωμένες ‘εκκλησίες’ εδώ και αιώνες.

Ο θάνατος είναι δύσκολο κόλπο και προσωπικά γνωρίζω μερικούς που πέθαναν με αξιοπρέπεια και χωρίς θρησκευτικά παραληρήματα και μερικούς (προχτές έφαγα με έναν φίλο) που το παλεύουν με κουράγιο που σε αφήνει άναυδο. Έχω δύο διδακτικά παραδείγματα που θα άξιζαν μεγαλύτερης εξιστόρησης κάποια στιγμή. Ο ένας ήταν ο πατέρας μου και ο άλλος ο ισοβίτης Άκης Πάνου. Ο δεύτερος, καταδικασμένος για φόνο, ότι πιο υβριστικό στην ανθρωπιά μας, αρνήθηκε να μπει καν σε θεραπεία και γνώριζε καλά τι θα του συμβεί. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος στάθηκε αξιοθαύμαστα αξιοπρεπής για το υπόβαθρο του: ένας απλός, καθημερινός, καλός και αγαθός άνθρωπος χωρίς σπουδές πέρα απ’ το λύκειο, που θαύμαζε τις ωραίες γυναίκες και αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά.
Θα περίμενα από τον μακαρίτη Χριστόδουλο, τουλάχιστον, τη στάση που κράτησε τη τελευταία ώρα. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερα από ένα άνθρωπο που απ’ ότι φαίνεται πίστευε (αν και κατά τη γνώμη μου πλανήθηκε πλάνη οικτρή), ακράδαντα στη βασιλεία των ουρανών, την προσδοκούσε και έκανε ότι μπορούσε να μας πείσει να τον μιμηθούμε.

Ξέρω, δεν είναι ωραίο να είσαι σκληρός με το νεκρό (και συγκρούεται έντονα με την ανατροφή που πήρα στο σπίτι μου) αλλά δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ’ ότι θα μου φαινόταν δίκαιο και για τον εαυτό μου: να με κρίνει δηλαδή οποιοσδήποτε όσο αυστηρά νομίζει ότι πρέπει να με κρίνει. Τώρα. Ή όταν έρθει η ώρα και πάρω και γω το δρόμο για το τέλος και την ανυπαρξία που μας περιμένει όλους.

Σε ότι αφορά το μέλλον, οι πρόθυμοι επίγονοι του, που διαγκωνίζονται γύρω από το φέρετρο, μόνο ως ανέκδοτο ή ως συμφορά θα πετύχουν να τον διαδεχτούν. Οι πολιτικοί τους φίλοι – όπως θα διαπιστώσουν πολύ γρήγορα – είναι πλέον προειδοποιημένοι και δεν θα πιαστούν κορόιδα ξανά. Θα ευχόμουνα να μην καταφέρει να συρρικνώσει, ο όποιος διάδοχος, την ελληνική εκκλησία σε παραμάγαζο κάποιου φασιστικού κόμματος. Δεν συμφέρει κανέναν και κυρίως τους πιστούς στους οποίους έχω μια αδυναμία.
Όσο για το κλίμα, το πνεύμα των ημερών, στο οποίο ακροβατεί (η κάθε άλλο παρά ανυστερόβουλη) ‘κοινή γνώμη’, γρήγορα θα στραφεί προς διάφορες κατευθύνσεις. Ανεμοσκορπίσματα.