Την επομένη

26/5/2014

Αφιερωμένο στους νικητές - στους οποίους υπερηφάνως και χωρις ίχνος ντροπής συμπεριλαμβάνω και την πάρτη μου:

"Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι."

Κ.Π.Καβάφης

Σε γενικές γραμμές; Πα μαλ! Βγήκε ο Καμινης, βγήκε ο Μπουταρης και υπάρχουν κάποιες βάσιμες ενδείξεις για έναν πόλο κοινωνίας πολιτών. Το Ποταμι δεν αρκεί προφανώς, η νεκρανασταση του πασοκ μας αφήνει το Βενιζέλο κι ενα κάρο αμοραλιστες και αλλους διεφθαρμένους μες τα πόδια μας να ακυρώνουν έν τη γενεσει της καθε ιδέα ενότητας στη βάση ελευθεριών, δικαιωμάτων και κοινωνίας. Δεν θα εκπλαγώ αν οι παςοκοι εξαπολύσουν καμια επίθεση αγάπης στο συριζα. 

Ο Σαμαρας εχει δει τον τοίχο να έρχεται αλλα οι εξουσίες που (δυστυχώς) εχει ο πρωθυπουργός στη Ελλάδα ειναι τέτοιες που δεν με αφήνουν να προβλέψω το τελος του.

Ο Τσιπρας (και οι γύρω του), εχει δει κι αυτός ορθομενο το δικό του τοίχο αλλά δεν εχει καμμιά άλλη στρατηγική πρόχειρη απ το να θέλει εκλογες, μπας και κρατήσει αυτο που ετοιμάζεται να σκορπίσει. Σου λεει άμα τσεπωσω την εντολή πολλοί θα κάνουν δεύτερες σκέψεις. Τοσο εντός οσο και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Το ποτάμι πρεπει γρήγορα να αποκτήσει στρατηγική. Πολιτικές εχει, δε μασάω την καραμέλα περι έλλειψης προγράμματος. Ήθος εχει και έξωθεν καλη μαρτυρία. Ωραιους τύπους εχει. Κεφαλές εχει, εξαιρετικές. Αλλα τα έρμα θα ψοφήσουν χωρις σχέδιο. Και χωρις πέντε-έξη σαφείς αρχές. Πάντως ειναι μια κάποια βάση έν δυνάμει κοσμογονίας η ύπαρξη του. 

Σκέφτομαι οτι η εναλλακτική στην κατάρρευση που απειλεί (επι τέλους!) το "πολιτικό σύστημα" μας, ειναι πρόεδροι ομάδων, κάποιοι χαριςματικοι γκανγκστερς και άλλοι του σκοινιού και του παλουκιού με ρευστότητα στη διάθεση τους.

Και αυτοί που βγήκαν; Ε, δεν ειναι και πολυ ψηλό το επίπεδο κρίνοντας απο ΟΛΕΣ τις επιλογές. Και σε αυτο συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου πρώτο-πρώτο.

Θα μίλαγες με αυτούς που ψηφίζουν τους ναζί;  Εννοείται. Θα μιλαγα με οποιονδήποτε, για οτιδήποτε, οπουδήποτε. Εχω μιλήσει με εξ ίσου παπάρηδες, επικίνδυνους αντικοινωνικους τύπους που νομίζουν οτι ειναι αριστεροί, δεξιοί, δημοκράτες, σοσιαλιστές, γονείς, οικογενειάρχες ή απλοί φίλαθλοι. Δεν πρόκειται ποτε ομως να τους ξεπλύνω πηγαίνοντας πχ στην τηλεόραση ή τα ραδιόφωνα, να παριστάνω οτι ανήκουμε στον ιδιο πολιτισμό και δεν τρέχει κάστανο που ειναι αυτο που ειναι. 

Θα μίλαγες και με τα μέλη τους; Οχι, το θεωρώ άσκοπο εδω και σημερα. Ειναι δυο ειδών σε γενικές γραμμές: είτε ιδεολόγοι ναζί, είτε μισθωμένοι μπράβοι. Και αρκετοί ειναι κι απ τα δυο. Τι να πω;

Θέλεις να απαγορευτεί; Η ιδεολογία τους σε καμμιά περίπτωση. Ας πιστεύει ο καθένας οτι θέλει. Ακομα και στον Μεγάλο Ανθρωποφάγο Μουσακά. Θελω ομως να εφαρμοστούν οι νόμοι. Εχουμε ενα σωρό, κατα του φυλετικού μίσους, κατα της μισσαλοδοξιας, κατα της βίας. Και κατα της βίας. Της βίας. 

Αλλα, δυστυχώς, εχω μηδενική σχεδόν εμπιστοσύνη στην αστυνομία, εξάρτημα του βαθύτατου ελληνικού κράτους και διαβρωμένη ιδεολογικά από φιλοναζιστικές ιδέες. Εχω ελάχιστη προσδοκία οτι τη δουλειά θα την κανει η δικαιοσύνη, διότι εχει σ´ ενα βαθμό τα ιδια "θεματάκια" και διαβόητα αμφίβολη ανεξαρτησία οταν μπλέκονται πολλα λεφτά, μεγάλα συμφέροντα ή η πολιτικη. Ειμαστε ατελές κράτος.

Και τι θα κανουμε; Πολιτική να κανουμε. Πολιτική. Αυτο που λεμε πολιτικη βούληση προσηλωμένη στο Σύνταγμα ειναι η μόνη λυση.

Οχι πολιτικάντικες τακτικές που το πολυ-πολυ να προσδοκούν οτι το τέρας θα ξαναμπεί κάτω απ το χαλί όπως ξαφνικά βγήκε μια μερα στο φως ή που παίζουν με "στρατόπεδα" τύπου μνημόνιο/αντίμνημόνιο. Όποίος χορεύει με το διαβολο δεν θ αργήσει να καταλήξει να γλεντάει στην κόλαση.

Και όποιος δεν θέλει να εφαρμοστούν οι νόμοι, προφανώς, ανησυχεί μήπως στραφούν και εναντίον του. Ό.ε.δ.

Κι εσυ μεγάλε; Θα διευκολύνω οσο με παίρνει και παραπάνω τον Καμίνη. Ειναι ενωτικός, αξιοπρεπής, βαθιά δημοκράτης, άνθρωπος με αρχές, τσαγανό, χιούμορ και καλές προθέσεις. 

Και θα προσπαθήσω οτι μπορω. Η Αθήνα δεν εχει μονο προβλήματα, εχει και τεράστια δυναμική.

Και θα φροντίσω να διαδώσω το "μοντέλο Καμίνη" και στη υπόλοιπη πολιτικη.

ΥΓ

Επειδη σιχαίνομαι τα αποσπάσματα εκτός πλαισίου σας βάζω εδω ολόκληρο το ποίημα του Καβάφη

Μάρτιαι Eιδοί

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·

έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,

εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,

αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο

κανένας Aρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,

είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,

μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις

κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους

που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις

(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη

κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις

τα σοβαρά γραφόμενα του Aρτεμιδώρου. 

(Να θυμίσω σε όσους ξεχνούν και ας με συγχωρούν οι υπόλοιποι. 

Ειδοί ηταν τα μισά των μηνών, τα γιορτάζανε στην αρχαία Ρώμη. Ή εν πασει περιπτώσει τα έπαιρναν υπόψη όπως εμείς λεμε καλη βδομάδα, καλο μήνα κλπ. Του Μαρτίου έμειναν κατι σαν αποφραδα μερα μια και ηταν η μερα της δολοφονιας του Ιουλίου Καίσαρα. Λέγεται οτι ένας σοφιστής, νομιζω έλλην, ονόματι Αρτεμίδωρος, που κατι ειχε πάρει το αυτί του για τη συνωμοσία, πλησίασε τον παραφουςκωμενο απο την αυτοπεποίθηση που συνοδεύει τη δόξα, Καίσαρα και του έδωσε ενα προειδοποιητικό ραβασάκι για το τι τον περιμένει. Αλλα αυτός δεν άδειασε να του ρίξει μια ματιά...) 

(Πολυ μετα τον Καβάφη, ο Τζορτζ Κλούνεϊ έκανε μια ωραιότατη ταινία με τον ιδιο τίτλο)

Ημέρα χαρμόσυνος, ακολουθούσα τεταραγμένην νύκτα

Και πάλιν τα όμοια είχαμε. 

Το ξημέρωμα, ήλθαν σ’ ενύπνιον, ο Μπενίνι με τον Γιοκαρίνη: “εσύ ‘σαι αυτός με τον Καμίνη;”

Η ερώτησις με έκαυσεν, κι ενώ απάντησιν πρόχειρον διέθετα, απέφυγα…

Με παρέσυραν με τρυφερόν εναγκαλισμόν εις τοπίον όμοιον με την του Δάντου Κόλασιν.

Εκεί μέσα εις τας φλόγας και το θειάφι αναλογίστηκα, μην ειν’ εν τέλει του Μακιαβέλλου αι προφητείαι ή μην του Άδου αι απαγορευμέναις ηδονές που τόσο με σκοτίζουν.

Τας σκέψεις διέκοψε ο Μπενίνι ψιθυρίζων: “Κοντσίτα, πως άσπρισε τοιούτως η γενειάς σου, Καημένη;”

Δεύτερον (24 ώρες αργότερα),

Όσοι κλαίνε κι οδύρονται, καταριούνται και ολοφύρονται ας κοιτάξουν βαθιά την ψυχή τους στον καθρέπτη.

Η δημοκρατία ειναι η σημαντικότερη ανθρώπινη επινόηση. Και δεν σημαίνει οτι οι πολλοί τα παίρνουν ολα. Αντίθετα, σημαινει οτι (οι πολλοί) συμβιβάζονται με τους λίγους. Όποια άλλη ερμηνεία ειναι για κλάματα. Ειναι (αυτη η ερμηνεία) προϊόν του κακού μας του καιρού που βασανίζει τον τόπο, δηλαδή το λαό που ζει εδω ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκεύματος κλπ, απο το 1829 περίπου.

Τα "πράγματα", δηλαδή η κοινωνίες, δεν αλλάζουν με προσευχές ή/και κατάρες. Ουτε καν στις εκκλησίες και τα τζαμιά.

Τα αναθέματα για τα μεγάλα ποσοστά των ναζίδων ειναι μια άλλη εκδοχή του γραφικο-κκέ συνθήματος "λαέ ντροπή σου για την εκλογή σου".

(Όποιος δεν εχει μυριστεί οτι οι φασιστες ειναι μια φανατική και ισχυρή μειοψηφία με ισχυρά ερείσματα στο διαρκές - και πολύχρωμο μετα τη μεταπολίτευση - ελληνικό παρακράτος, ειναι βαθιά νυχτωμένος.)

Όποιος στρέφεται ενάντια στις επιλογές των ψηφοφόρων με αναθέματα, εύχεται, σε τελευταια ανάλυση, αυτο που επιθυμούν οι ναζί και καθε αλλού είδους φίλος της δικτατορίας των λίγων: την κατάργηση της δημοκρατίας, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων.

Κρεμάλες, πλατείες, "αέρα-να-φύγει-χολέρα", Γουδηά και στρατοδικεία ειναι φασιστικά επιχειρήματα.

Καταλαβαίνω την στιγμιαία απόγνωση όσων πίστεψαν την αφήγηση του σύριζα προσδοκώντας μια "ξαφνική αλλαγή" αλλα δεν καταλαβαίνω γιατι την πίστεψαν. 

Παρακαλώ αφουγκραστείτε το 20% που αρνείται να επιστρέψει στη στραβή λογική οτι δημοκρατία ειναι τα κομματικά παραμάγαζα που ρουφάν το μεδούλι του κράτους που ανήκει σε όλους μας.

Είμαστε μεγαλη δύναμη, ειδικά στις δυο μεγαλουπόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη,  εχουμε υποστεί τα πάνδεινα, εχουμε πληρώσει εκατομμύρια σε φορους, χαρατσια, ασφαλιστικά αλλα εχουμε ακομα διάθεση για καλύτερες μέρες.

Ειμαστε η κοινωνία των πολιτών και για πρώτη φορά εκφραζόμαστε, οχι με αποχή, οχι με αηδία, οχι με απελπισία αλλά με συγκρατημένη συγκρότηση.

Ειμαστε περίπου 20% και φαινόμαστε. 

Εχουμε ανάμεσα μας εξαίρετους διανοητές, επιχειρηματίες, δασκάλους, μαθητές, έντιμους και ικανούς, πετυχημένους αλλα και "τίποτες", χαβαλεδες και στριφνούς, όνειροπόλους και πραγματιστές, νέους στην ψυχή και γεροσοφούς στη νοοτροπία. Ο καθένας απο μας εχει τη δική γνώμη αλλα και μια ενδιαφέρουσα τάση να συμβιβαστεί με το διπλανό του (ελπίζω).

Την Κυριακή θα ψηφίσουμε Καμίνη και Μπουτάρη και θα κοιτάξουμε να στείλουμε μερικούς πολυ αξιόλογους ανθρώπους στη νεα και ενισχυμένη θεσμικά ευρωβουλή.

Παρακαλώ ακούστε μας και κάντε το ιδιο μεσα απο τα ψηφοδέλτια των κομμάτων που προτιμάτε.

Προσωπικά θα διαλέξω απ το Ποτάμι.

19/5/2014

Πρώτα συμπεραςματα; Το Καμίνη δε γυρίζει πίσω

Πρώτη αντίδραση έν θερμώ:

Εκει γύρω στο 20% ειμαστε μετρημένοι οι άνθρωποι της "κοινωνίας των πολιτών" στην ωραια μητρόπολη, το "λίκνο της δημοκρατίας", την Αθήνα μας.

Οφείλουμε στη Ολοκληρωτική Κρίση, τη μαύρη χαρά, για πρώτη φορά ίσως στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, το γεγονός οτι υπάρχουμε ως πολιτικό ρεύμα και εκφραζόμαστε δια του Καμίνη. Μη μασάτε, ειναι μεγάλο νούμερο και κυρίως δεν ειναι εύκολο, εφήμερο ή απλουστευτικό και-χωρις-πολυ-σκέψη να ψηφίζεις έναν τύπο σαν κι εσένα κι οχι τον κομματικό λάσποφόρο με όσο "δημοσιογραφικό κύρος" τον περιβάλλει. 

Στη Θεσσαλονίκη επίσης, τη "φασιστούπολη" όπως τη λένε χαϊδευτικά μερικοί αγαπητοί μου φίλοι που ζουν εκει, ο Μπουταρης μια προςωπικοτητα που κατάφερε επιπροσθέτως να γινει trend ενός πολυ θετικού "λάιφσταιλ" κερδίζει έδαφος ηδη στον α' γύρο.

Ειναι γεγονός οτι οι Σαμαρας/Βενιζελος (γνωστός ιζνοουκγούντ) ως πολιτικοί "στρατηγικοί" τα έκαναν μαντάρα και χαιρομαι πολυ γι' αυτο. Είχαν και άλλες επιλογές στις αυτοδιοικητικές εκλογές, 

τις απέρριψαν έν γενει και καταγράφουν χασούρα και γιούχα. Ζήτω!

Ο συριζα δεν σαρώνει, αντίθετα   παγώνει. Χωρις συμμάχους και ερείσματα έξω απο το στενό κομματικό του ακροατήριο. 

Οι ναζιδες σαρώνουν παρ´ όλο που πια και η κουτση Μαρία γνωρίζει καλα περι τίνος πρόκειται. Ας το χωνέψουμε: οι έλληνες φασιστες ειναι πολλοί και φανατικοί.

Ολα ειναι ανοιχτά αλλά στο δεύτερο γύρο οι Καμινης/Μπουταρης και ενα καλο ποσοστό του Ποταμιού μπορούν να φέρουν το πολιτικό  σύστημα (με τη μορφή που το γνωριζουμε) ενα βήμα πριν το αναπόφευκτο τελος του.

Ειμαι καλυτερα απ οτι ημουν πριν απο εξη μηνες το ιδιο εύχομαι και δι υμάς!

Οι πράοι δεν θα κληρονομήσουν ουτε δεκάρα.

Ήρθε στον ύπνο μου ο αρχαίος θεός της Καλής Χαράς. Συστήθηκε μουτρωμενος, όπως πάντα. 

"Δεν πιστευω σε τέτοια πράγματα", ψέλλισα αμήχανος. 

"Κανείς δεν πιστεύει, βλάκα, μην κανεις το έξυπνο, γι' άλλο ήρθα", με αποστόμωσε.

Αμέσως ξεδίπλωσε ενενήντα-εννιά ζευγάρια κάλτσες χωρις ραφή και μου έκανε μια προσφορα να τις πάρω όλες.

Το ποσό ηταν εξευτελιστικό αλλά κάτι μέσα στον ύπνο μου, έλεγε "όχι! Μη μασάς."

"Δες, δεν κανω παζάρια", επέμενε, "άντε καλοφόρετες" και τις άδειασε στο κεφαλι μου.

Ξύπνησα με το φόβο οτι θα ειμαι προβληματισμένος αλλα μάταια. Ήμουν μάλλον παγερά αδιάφορος. Μυστήριες οι βουλές των ανθρώπων.

Έτσι, όλα τελείωσαν όπως άρχισαν.

                                                                                                                                             18/5/2014

Στο Popaganda

http://popaganda.gr/antonis-kafetzopoulos-den-echo-kataferi-pote-na-sizitiso-sovara-politika-kanenan-politiko-para-mono-sto-asanser-fevgontas/

Συνεντευξουλα στο "βήμα" ψαρεμενη απο τη Μελίττα

http://melittag.wordpress.com/2014/05/05/%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%86%ce%b5%cf%84%ce%b6%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1/#respond

Γιατί με τον Καμίνη;

Επειδη τα πολλα λογια ειναι φτώχια. 

Επειδη συμφωνώ σε που μεγάλο βαθμό (μέχρις ταυτίσεως). 

Και διότι ειναι ωραίο να βρίσκεις κοινό τόπο με αλλους παρά να ψάχνεις τι σε χωρίζει, δημοσιεύω εδω ενα κείμενο το Ηλία Ευθυμιόπουλου που θα ηθελα να είχα γράψει.

 

Γιατί με τον Καμίνη

 

Του Ηλία Ευθυμιόπουλου*

 

 

Στηρίζω Καμίνη και μάλιστα συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο για το δήμο της Αθήνας.  Όπως θα στήριζα Μπουτάρη, Σκοτεινιώτη και Φίλιο αν είχα τέσσερις ταυτότητες και περισσότερες αντοχές. Το τελευταίο συνδέεται προφανώς και με την ηλικία, μια και κλείνω αισίως 50 χρόνια ενασχόλησης με την πολιτική. Ο λόγος που δεν αποσύρομαι όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος στη θέση μου είναι πως έχω τη βαθειά πεποίθηση ότι ο κύκλος δεν έχει κλείσει. Όχι για μένα αλλά για τη λεγόμενη γενιά που της έτυχε ο ιστορικός κλήρος να δημιουργήσει, μέσα από τα πολλά ερείπια, τις προϋποθέσεις για ένα σύγχρονο κράτος, μέσα στην Ευρώπη και με αναφορά στα προοδευτικά ρεύματα της εποχής. Οι πολλαπλές διαψεύσεις αφήνουν τον λογαριασμό ανοικτό.  Για την κεντροαριστερά, για τη δημοκρατική διακυβέρνηση, για τις πράσινες πολιτικές.

Ο Καμίνης έχει το πλεονέκτημα της πολλαπλής αποδοχής σ’ένα χώρο κατακερματισμένο και πολυκεντρικό, σ’ένα χώρο που σπαράσσεται από αδικαιολόγητες αντιπαλότητες ανάμεσα στις λεγόμενες συνιστώσες, σ’ένα χώρο με πολλούς αρχηγούς, σ’ένα χώρο που αναπαράγει με αταβιστικές συμπεριφορές τους όρους της επόμενης αποτυχίας. Ο σημερινός δήμαρχος της Αθήνας έχει το επιπλέον πλεονέκτημα να μεταφράζει το κοινό αίτημα για ενότητα σε όρους αυτοδιοικητικούς, κάτι που διευκολύνει το πέρασμα από την επιτηδευμένη ασάφεια του παλαιοκομματισμού στην δέσμευση για εμπράγματες πολιτικές «κοντά και μαζί με τον πολίτη». Τρίτον, ο Καμίνης δεν δίστασε να αποδεχθεί τον χαρακτηρισμό του διαχειριστή των κοινών, κάτι που ασφαλώς και δεν παραπέμπει στη συνθηκολόγηση την οποία υπαινίσσεται συχνά η ρητορική μιας δήθεν αριστεράς, αλλά στην πιο επαναστατική πράξη των ημερών, που είναι να σώσεις το καράβι με αξιοπρέπεια, κρατώντας ανοιχτό το παράθυρο στο μέλλον.  

Είναι λοιπόν προφανές, ότι η ανανέωση της εντολής στη σημερινή δημοτική παράταξη, στοχεύει πολύ μακρύτερα από τη «μάχη της Αθήνας» παρόλο που η μάχη αυτή θα πρέπει έτσι κι αλιώς να κερδηθεί ώστε να μη χαθεί ότι με δυσκολία οικοδομήθηκε μέσα μάλιστα στις δυσμενέστερες των συνθηκών για την οικονομία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο απώτερος στόχος είναι να αναδειχθεί η πόλη και η διοίκησή της σε ένα παράδειγμα για τον μετασχηματισμό του κράτους (και του πολιτεύματος) με όρους βιωσιμότητας. Αυτό σημαίνει ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, έξοδα με ανταποδοτικό χαρακτήρα, αξιοκρατική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, αντίσταση στις τοξικές συντεχνίες, δημιουργία πόλων τοπικής ανάπτυξης, διεύρυνση της συμμετοχής των δημοτών στα ζητήματα της πόλης (και όχι απλώς μοίρασμα προνομίων). Βιωσιμότητα σημαίνει ακόμη επένδυση   του όποιου πλεονάσματος σε θέματα που αφήνει απέξω η αγορά, όπως είναι η αισθητική της πόλης, το αστικό τοπίο και ο εκδημοκρατισμός του χώρου, αλλά και η θεώρηση του περιβάλλοντος με όρους που να πηγαίνουν πέρα από τη συγκυρία του παρόντος (αυτό που λέμε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές).  Η βιωσιμότητα δεν αφήνει έξω ούτε την επιχειρηματικότητα, ούτε βέβαια την απασχόληση. Ακόμη κι αν ο δήμος δεν είναι η μόνη πλατφόρμα για την μετάβαση στην μετά την κρίση εποχή, η δημιουργία των προϋποθέσεων για τη νέα οικονομία (ασφάλεια, ελκυστικότητα, υποδομές) πρέπει να είναι μέρος της στρατηγικής που οφείλει να περιλαμβάνεται σ’ένα ολοκληρωμένο σχέδιο.

Με μια περίεργη έννοια, πολλά από τα παραπάνω, τέθηκαν επί της εποχής των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό το σχέδιο θα μπορούσε από τότε να έχει υλοποιηθεί αφού τα χρήματα υπήρχαν (είκοσι τόσα δισεκατομύρια μας στοίχισαν) κι αφού η διεθνής εμπειρία ήταν παρούσα με τις καλές και τις κακές της παραστάσεις. Όμως η επιλογή του κράτους αντί της αυτοδιοίκησης στη διαχείριση του πρότζεκτ, ενώ με όρους αποτελεσματικότητας φάνταζε ρεαλιστική, δεν οφέλησε κανέναν. Γιατί ούτε το κράτος απεδείχθη ικανό, ούτε οικονομίες κλίμακας προέκυψαν, ούτε βέβαια τα έργα κατασκευάστηκαν με μια κάποια προοπτική. Ήταν η συνταγή της μιας χρήσης. Από την άλλη μεριά, η τότε δημοτική αρχή ως η πανταχού απούσα  – ο τότε δήμαρχος απέφευγε επιμελώς να λασπώσει τα παπούτσια του  – δεν κέρδισε το παραμικρό ούτε ως εμπειρία ούτε ως κληρονομιά. Έμειναν οι σημαίες και τα θεάματα. Όμως κι αυτά σε λίγα χρόνια δεν θα τα θυμάται κανείς. Η αρχαία Αθήνα έγινε γνωστή και διατήρησε τη φήμη της για χιλιάδες χρόνια, για τον πολιτισμό της, το πολίτευμα και τα μοναδικά μνημεία. Η νέα πρωτεύουσα, οφείλει να βρει την ταυτότητά της και έναν προορισμό. Με τον Καμίνη; Ίσως. Όχι  πάντως χωρίς εμάς.

 

* O Ηλίας Ευθυμιόπουλος είναι συγγραφέας (μεταξύ άλλων «Παράθυρο στην Κρίση» ),     τ. Υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, τέως διευθυντής και ιδρυτής της Greenpeace. Σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος τοπικής ανάπτυξης.