Μια και πολλοι διαβάζουν πολλά στην εποχή μας (πραγμα που μου αρεσει), ίσως μερικοι να πηραν χαμπάρι καποια μεγαλη διαμαχη (πράγμα που δεν μου αρέσει) να μαινεται γύρω απο το τι είπα και τι δεν ειπα σε κάποιο ντοκιμαντερ (που ακόμα δεν "υπάρχει" καν) για την Κατερινα Γωγου. Η διαμαχη θυμίζει απο πολλες απόψεις το περιβόητο "περι όνου σκιάς", δηλαδή για τη σκια ενός κάποιου γαϊδάρου...
Το λοιπόν:
1. είπα πολλα...,
2. όσα αρεσουν σε αυτους που κανουν το ντοκιμαντέρ θα μπούνε, δεν εχω βαλει κανεναν όρο. Μετά, σαν άνθρωπος κι εγω, θα κρίνω, τι μου άρεσε και τι όχι...
3. το ντοκιμαντερ δεν αφορα το Νικο Νικολαίδη
Όπως εγραψα και σ' ενα μπλόγκ απο αυτα στα οποία μαινεται η μεγαλη διαμάχη:
"Η λέξη κλοπή δεν ειπώθηκε ποτε απο μενα (για το θεμα υπάρχει το ωραιότατο "F, for fake" του Ορσον Ουέλς που με καλυπτει σε συνδυασμό με την επιχειρηματολογία κατα της ACTA...
Τα γεγονοτα ειναι απλα και ξαστερα:
Η Γώγου μάζεψε τη Λαζαρίδου, το Ρετσο κι εμενα σπίτι της. Ρωτησε αν θελουμε να κανουμε μαζι μια ταινία. Θέλαμε. Ρωτησε ποιον θα διαλεγαμε για σκηνοθετη. Μετα απο συντομη, νομίζω, συζητηση ειπαμε ομοφωνα το Νικολαίδη. Γιατι μας άρεσε. Πολύ.
Τον πηρε τηλ. η Κατερινα και κανονισε συναντηση. Του ειπαμε απο κοντα όλα αυτα. Είπε ωραια ας δοκιμασουμε.
Η Κατερίνα ειχε την ιδεα να ειμαστε μια παρέα 4 (γιατι τόσοι είμασταν...) που ζει στο περιθωριο της κοινωνίας αλλα στο τελος "θα γίνει της πουτάνας".
Μετα καναμε αλλες δυο συνατήσεις. Ο Νικολαίδης κατεγραφε στο χαρτί. Ιδεες. Δικες του, δικές μας, της Γώγου.
(π.χ. υπάρχει μια σκηνη όπου ενας απο τους χαρακτηρες κάνει τα ματια με δαχτυλα σχιστά και μουρμουρίζει σχεδον ακατάλυπτα μιμούμενος το Μαρλον Μπράντο "my name is Emiliano Zapata". Αυτη ήταν μια μικρή δικη μου συνεισφορα. Το εκανα ωραία και γελάσαμε, ιδιαίτερα η Κατερίνα)
Σε μια συνατηση η Γωγου ειδε οτι στις λίγες (ελάχιστες) αυτες σελίδες υπήρχε η σφραγίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ρωτησε "τι ειναι αυτο;". Ο Νίκος της ειπε οτι κατοχύρωνε τα δικαιώματα με αυτον τον τρόπο. Η Γωγου ρωτησε σε ποιανού όνομα. Ο Νικολαίδης ειπε στο δικό του. Τότε εγινε της πουτάνας.
Αυτα ειναι τα γεγονοτα που διαδραματιστηκαν σε ενα δωματιο που ήταν οι δύο νεκροι, η Όλια, ο Αρης κι εγω. Ετσι τα θυμαμαι και 'αλλη αμαρτια δεν εχω.
Σε όποιον αρέσει.
Αυτα οφείλω στην Κατερίνα και σε κανεναν άλλο και σκασίλα μου αν θα μπουν σε ντοκυμαντερ, στην ιστορία του ελληνικου έθνους, στον τσελεμεντέ ή στις ειδήσεις του BBC.
Είμαι της γνωμης οτι οταν πεθαίνεις σε θυμουνται οι φίλοι και δικοι σου. Με πόνο και νοσταλγία. Απο κει και πέρα, αν εχεις καταφερει να παρουσιάσεις και καμμια καλή ιδεα με προσωπικο τρόπο και οπτικη γωνία, ισως, πιθανον, σπανίως, να σε θυμαται και κανενας άλλος.
Σεβόμενος όποιον πονα τους δικους του δεν εχω παρα να ζητώ το ίδιο δικαίωμα και για μενα."
